اشعار

حالا که بی‌پـنـاه شـدم یابن فـاطـمه            مـحتاج یک نگـاه شدم یابن فاطمه

با دست خویش آبروی خویش برده‌ام            بـیـچـارۀ گـنـاه شـدم یـابن فـاطـمـه

برخاک با شکسته پری گریه می‌کنم            بر زخم مانده بر جگری گریه می‌کنم

با خاطرات کوچۀ باریک سالـهاست            درتنـگـنای هر گـذری، گریه می‌کنم

گرچه بی‌منت همیشه نان رسانی می‌کنی            جور دیگر فـاطـمیه مهـربـانی می‌کنی
نیستی در ظاهر اما باطناً لطف تو هست            ظاهری و باطنی صاحب زمانی می‌کنی

مبین ز فاطمیه شورشی در عالم نیست            به روضه راه ندارد دلی که محرم نیست

اگـر مـصائـب زهــرا نـبـود مـی‌گـفـتـم            غـمی عـظـیـم‌تر از مـاتم مـحـرّم نیست

فـراق تـو بـر دل شــرر مـی‌گـذارد            شب غـصـه را بی‌سحـر می‌گـذارد

به سـودای روی تـو ای مـاه زهـرا            دلـم در شـب خـود قـمـر می‌گـذارد

باز عـطـر یـار آمد و دنـیا به کـام شد            یعـنی دوبـاره موقـع عـرض سلام شد

این لطف هیئت است که حتی کسی چو من            با تو مـیان روضه چنین هـمکـلام شد

بهـار بنـدگی‌ام را خـودم خـزان کـردم            گـنـاه کـردم و از کرده‌ام زیـان کـردم

چـقـدر دل، سـرِ آمـال خـویـش آزردم            چه کارها که برای دو لـقمه نان کردم

دوبـاره گرد یتـیـمی نشـسته بر مویت            و رود رود عزا جاری است از رویت

به یاد مادرت امشب نشـسته می‌خوانم            نـماز صبر به محـراب طاق ابـرویت

از نـحـسی گـنـاه بـهـایـم عـوض شـده            حال دعـا و سوز و نـوایم عوض شده

خـیـلی دعـا بـرای ظهـورت نکـرده‌ام            یادت نـبـوده‌ام که دعـایـم عـوض شده

رانـدن درمانـدگان اصلا نمی‌آید به تو            جز عطا، ای آسمان اصلا نمی‌آید به تو

دلـشکـسته آمـدم سویت، پـنـاه آورده‌ام            دل شکستن بی‌گمان اصلا نمی‌آید به تو

وقتی میان روضه‌ها باگریه خلوت میکنم           آقا شبیهِ تو کمی، احساس غربت میکنم!

وقتِ خطا، الاّ شما، بوده حواسـم بر همه           از اینکه هستی شاهدم، همواره غفلت میکنم

رو بگـردانی زِ ما دنـیا جهـنم می‌شود            روزیِ ما روز و شب اندوه و ماتم می‌شود
پلکهایت باز کن درهای رحمت را نبند            بی‌نگـاه تـو دل ما خـانـۀ غـم می‌شـود

دستـم به دامـانت بـرایـم چـاره‌ای کـن            من جـز به دستانت به جایی دل نبستم
دریا به دریا می‌روم ساحل به ساحـل            شاید که مـوجی نـامه‌ات را داد دسـتم

یک جهان روضه و یک چشم پُر از نم داری            آه، آقـای غــریـبـم به دلـت غــم داری

دردِ بی مادری ای کاش دوایی می‌داشت            فـاطـمـیّـه  شده و اشـک دمـادم داری

این روزها نگاه تو از خون دل تر است            گـویـا دلت حسیـنـیۀ اشک مـادر است

شال عـزا دوبـاره نـشسته به دوش تو            شالی که حیف، سوخته از آتش در است

بی‌تو هر جا می‌روم احساس غربت می‌کنم           راه بر جایی ندارد هر چه همّت می‌کنم
بی‌تو آرام و قـراری نیست در دنیای ما           دور مانده از خوشی با هر که صحبت می‌کنم

گـدای اهل بـیـت تا به آسـتـانـه می‌رسد           عطا و لطف هل اتی ز هر کرانه می‌رسد

ولیِ عصر هر کجا همیشه شد گره گشا           به سوی ما عنایتش به هر بهانه می‌رسد

لطفی نما غلام به لب جان رسیده را            بشنو فغان این دل در خون تپیده را

چـشمی دگر بده صنما تا كه بنگـرم            آن خـال گـوشـۀ لـب تو آرمـیـده را

عـاقـبـت دردم دوا خـواهـد گـرفـت            دامـنـت دست مـرا خـواهـد گـرفت

هر شب "الـلهم عجل..." خـوانده ام            روزی آخر این دعـا خواهد گرفت

مـادری دارم به نـام بـانـوی روز الـست           دست و بازوی خدا را اوست چون بازو و دست

مادری دارم که شأنش در حدیث قدسی است           او همان سرلوحۀ لوح و قلم بود از الست